Tien jaar lang was Yernar schaapherder in de bergen bij de grens met China. Ook thuis is hij alleen, van zijn familie was niemand meer over. De tv was zijn enige gezelschap…
“Mijn moeder stierf toen ik zeven jaar was, daarvoor waren mijn ouders al gescheiden”, vertelt Yernar. “Ik werd toen bij oma en een tante ondergebracht. Zij hadden het niet breed. Ik werd schaapherder van de kudde van de familie en dat heb ik ruim tien jaar gedaan. Toen mijn oma en tante ook stierven, was ik helemaal alleen. Het werk als herder was zwaar en ’s avonds kwam ik thuis in een leeg huis. Dan zette ik de televisie maar aan. Op een avond zag ik een programma over een blinde jongen en het isolement waarin hij leefde. Dat leek zoveel op mijn leven! Ik heb meteen een dvd besteld, het programma nog een paar keer bekeken en ook de andere programma’s die op de dvd stonden heb ik gezien.
Luisterend oor
Ik praatte erover met mijn vriend en samen met zijn familie bekeken wij de dvd. Soms huilde één van ons om wat we zagen. Het gaf zoveel herkenning maar ook antwoorden op vragen. Het heeft lang geduurd voordat ik nazorg durfde te bellen maar uiteindelijk heb ik het gedaan. Ik heb mijn verhaal verteld en voor het eerst in mijn leven had ik een luisterend oor.
Op zoek naar meer zelfstandigheid ben ik verhuisd naar de grote stad. Daar kon ik gemakkelijk werk vinden en had ik voor het eerst een inkomen. De mevrouw van nazorg moedigde mij aan om weer naar school te gaan. Nu gaat het goed met mij, ik volg nu drie avonden in de week een cursus. Ik kan schrijven en lezen, en ook de eerste wiskundeles heb ik gehad. In de toekomst wil ik weer terug naar het platteland, de stad is niks voor mij. Ik voel me sterk en gezond en wil daar werken, een huis bouwen. Ik heb nu echt een doel in mijn leven. Ik voel me erg gelukkig en ben dankbaar dat ik door de tv-programma’s mensen heb leren kennen die mij op weg geholpen hebben.”
